Rozdział 1. - Otwórz się na życie

-Ahsoka-

          Biegła ile sił w nogach, przez puste pole. Czuła, że jej mistrz biegnie za  nią. Czuła jakieś zaburzenie w mocy. Więc jednak jakaś istota musiała przeżyć. Aż dziwne, że ktoś zdołał się uratować. Było to niemalże niemożliwe, po takiej katastrofie. Jednak wiedziała jedno. Musiała ją uratować. Czuła z nią jakąś bliską więź, jakby znała się z nią od samego początku. Nie mogła pozwolić na jej śmierć. Była słaba, jedną nogą na tamtym świecie. Bała się o nią, ale nawet nie wiedziała kim Ona jest. Musiała się dowiedzieć, za wszelką cenę. 

          Dobiegła do zrujnowanego domu sąsiadki. Za nią stał lekko zdyszany Anakin. Przebiegli niecały kilometr, jednak gruzy pod nogami nie ułatwiały sprawy. Otworzyła furtkę, która jako jedyna wyglądała dość ładnie po katastrofie. Potem weszła do domu. 

     - Ahsoka stój! To może się zawalić! -rozkazał jej. Jednak Ona jak zahipnotyzowana wcale się go nie posłuchała. Szła dalej. Anakin tylko klepną się ręką w głowę i poszedł w jej ślady. 

          Na ścianach przedpokoju, można było jeszcze zobaczyć tapetę w lisy ( no musiałam ). Jej dalsza część była zburzona. W następnej kolejności był salon. Na środku stał stół na nie mniej dziesięciu osób. Krzesła były porozwalane, leżały na podłodze przewrócone. Cała jedna ściana była zrobiona ze szkła, miała wejście balkonowe. Zobaczyli, że coś poruszyło się lekko pod gruzami. Natychmiast wybiegli na zewnątrz. Przykucnęli przy stercie desek i mocą przenieśli je. Zobaczyli tam pomarańczowo-skórą togrutankę. Jej lekku było zakurzone, ale było widać szare pasy. 

     - Przynieście nosze! Natychmiast! -rozkazał przez komunikator Skywalker. Zobaczył Ahsokę, która patrzy ze łzami w oczach na swoją rodaczkę. Miała może z jakieś piętnaście lat. Oczy jej uczennicy były zaszklone. Widział, że próbuje się powstrzymać od płakania. - Ahsoka znasz ją? -spytał. Ahsoka pokiwała głową na znak, że się zgadza. 

     - To moja siostra. -odpowiedziała szeptem. Anakina zamurowało. Nigdy mu nie mówiła swojej rodzinie. Nie wiedział, że ma siostrę. O rodzicach tez nic nie wspominała. 

     - Przeżyje. -spróbował dodać jej otuchy. Ona uśmiechnęła się do niego. 

     - Wiem. Jest silna. Da radę. -powiedziała z szerokim uśmiechem, na którym zaraz zagościła słona łza radości. 

     - Anakinie, już do Was idziemy. Co się stało? -spytał Obi-Wan przez komunikator. 

     - Mamy ranną. Pośpieszcie się. Zaraz wyślę Wam nasze współrzędne. -odparł wpisując współrzędne. -Przenieśmy ją w bezpieczne miejsce. -powiedział i wziął togrutankę na ręce, po czym zaniósł do salonu. 

          Ahsoka siedziała przy swojej siostrze a Anakin stał przed domem, aby wypatrywać klonów. Zjawili się dopiero po trzydziestu minutach. Przez ten czas stan drugiej Tano pogorszył się. Zaczęła kasłać, krztusić się. Zwijała się z bólu. Najwidoczniej, kiedy była  nieprzytomna, nie czuła bólu. Tak było dla niej o wiele, wiele lepiej. Teraz rzucała się po stole, nie panowała nad swoim cierpieniem. 

          Kiedy klony zabrały młodszą Tano na statek, dostała leki przeciwbólowe. Obecnie znajduje się w śpiączce. 

~ 3 dni później~
          Minęły już trzy dni od odnalezienia młodszej siostry Ahsoki. Nadal przebywała w śpiączce. Ahsoka siedziała przy niej całymi dniami. Anakin patrzył na nią z bólem w oczach. Jego uczennica była krok od depresji. Lekarze nie dawali jej nawet dwudziestu procent za przeżycie. Był to dla niej bardzo duży cios. Jej siostra, mogła umrzeć.
     - Ahsoko, możemy porozmawiać? -spytał Skywalker wchodząc do sali, w której leżała młodsza Tano. 
     - O czym? -odpowiedziała pytaniem na pytanie. Jej głos był taki smutny...
     - Ogólnie. Do nikogo się nie odzywałaś się do nikogo od trzech dni... -wyjaśniła jej. 
          Ahsoka chodziła z Anakinem za korytarzu. Przed duże okna wpadały promyki zachodzącego słońca. Niebo było już pomarańczowe. 
     - Ahsoko, nie możesz się tak zachowywać. Musisz wierzyć, że twoja siostra wyzdrowieje. -odezwał się po dłuższej chwili milczenia. 
     - Wiem, mistrzu. Ale nie umiem. W głowie tworzą mi się same złe scenariusze.  -wyjaśniła. 
     - Rozumiem Cię, ale obiecaj mi, że od jutra zaczniemy już treningi i będzie tak jak dawniej. -poprosił. Bardzo brakowało mu dawnych treningów. Chciał, aby było tak jak dawniej. 
          Ahsoka kiwnęła głową, na znak, że się zgadza. Uśmiechnęła się przy tym. Potem wzajemnie się przytulili. Traktowali się jak rodzeństwo. Nie umieli żyć bez siebie. 
      - Anakinie, mamy nową misję. -oznajmił Obi-Wan dochodząc do dwójki przyjaciół. 
      - Gdzie tym razem lecimy? -spytał bardzo ciekawy. 
      - Lecimy na Totooine. -odpowiedział. 
          Anakin zrobił wielkie oczy. Wychował się na tej planecie. Jednak nie chciał tam wracać. Po prostu miał złe wspomnienia. Zbyt bolesne. Każda mała roślinka, przywoływałaby u niego złe chwile.
      - W jakim celu? -dopytała Tano
      - Z tym samym co na Shili. -powiedział ze smutkiem. 
          Ahsoka spuściła głowę. Nie chciała, aby to co było na jej rodzinnej planecie, przeniosło się na inną i dotknęło inne istoty. Musiała ich ocalić. 
      - Kiedy wylot? -odezwał się Skywalker podnosząc głowę. Jednak jego oczy nadal były przepełnione smutkiem, rozczarowaniem. 
      - Jutro. Musimy się przyszykować. Dokładne dane wyślę Ci później. Teraz wzywa mnie Rada. Muszę już iść. Zobaczymy się później. -pożegnał się i ruszył dalej przed siebie. 
          Uczennica i mistrz spojrzeli na siebie. 
     - Idź się szykować. -Wybraniec uśmiechnął się do niej. 
     - Dobrze, ale obiecaj mi, że tym razem się nie spóźnimy. -zrobiła swoje słynne duże, szkliste oczy. 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

/Dobra Lisy!/ 

Bardzo dziękuję, za tyle cennych rad, pod prologiem.  Mam nadzieję, że błędów będzie ubywać. Pamiętajcie, że każda rada jest dla mnie bardzo cenna. Dziękuję Wam jeszcze raz!

Dobra... Ogólnie rozdział miał pojawić się wczoraj, ale okazało się, że miałam od grooma nauki. I ostrzegam, że to nie jest ostatni raz.  Teraz przed rekolekcjami nawalili nam mnóstwo sprawdzianów, kartkówek i innych dupereli. 

Po za tym, zamówiłam szablon na mojego bloga. Mam nadzieję, że niedługo będzie gotowy. 

Chyba przyszedł czas na dedyk...........................................................................................................

To niech będzie dla: 

Emily oraz Pysiowatej ( bo to chyba Ona dała mi najdłuższy komentarz ) 

NMBZW!